Freules van Wyrda
GEDICHT (vertaling)
Waarschuwing
Wanneer ik een oude vrouw ben, zal ik paars dragen
Met een rode hoed, wat niet bij elkaar past en me niet staat,
En ik zal mijn pensioen besteden aan cognac, zomerhandschoenen
En satijnen sandalen, en zeggen dat we voor boter geen geld hebben.
Als ik moe ben, zal ik op de stoep gaan zitten,
En in winkels zal ik van alles proeven en op alarmknoppen drukken.
Ik zal mijn stok ratelend langs straathekken trekken
Om de braafheid van mijn jeugd te compenseren.
Ik zal op pantoffels door de regen lopen,
Bloemen plukken in andermans tuin
En leren spugen.
Jij mag afzichtelijke overhemden dragen en nog dikker worden,
Drie pond worst in één keer naar binnen werken
Of een week lang alleen brood met augurken eten,
En dozen vol pennen, potloden en bierviltjes bewaren.
Maar nu moeten we kleren aan waarin we droog blijven
En de huur betalen, en mogen we op straat niet vloeken.
We moeten een voorbeeld zijn voor de kinderen
En vrienden te eten vragen, en de krant lezen.
Maar misschien moet ik alvast een beetje oefenen,
Zodat mensen die me kennen niet al te erg schrikken of verbaasd zijn
Als ik opeens oud ben en paars ga dragen.
– Jenny Joseph
Leef en Geniet!!
Red Hat Society Lied
(Melodie Mylord)
Heeft u dat ook mevrouw?
Voelt u dat ook zo aan?
Dat je wel ouder wordt
Maar niet hebt afgedaan!
Refrein:
Een grote rode hoed
Een pimpelpaars gewaad
Een opgewekte snoet
Zo gaan we over straat.
Red Hat Society
Dat is een bonte stoet
Van leuke vrouwen die
Wel weten hoe het moet.
Heeft u dat ook mevrouw?
Bent u er ook aan toe!
Je gooit de remmen los,
Maar weet niet wat en hoe!
Verstop je niet mevrouw.
Het is nog veel te vroeg,
Want heus dit fraaie lijf,
Dat is nog taai genoeg!
Voel je je niet zo bie,
Trek je er niets van aan.
Red Hat Society
Geeft zin aan je bestaan!
Refrein:
Een grote rode hoed
Een pimpelpaars gewaad
Een opgewekte snoet
Zo gaan we over straat.
OUWEHANDS DIERENPARK
23 mei 2022
Omdat helaas Dies niet mee kon, was Ed zo aardig om het door haar gemaakte lapje naar de afgesproken vertrekplek te brengen. Er was door de organisatie gevraagd een lapje van je chapter te maken met speciale afmetingen en mee te nemen voor de te maken quilt, die later als dank cadeau wordt aangeboden aan de directeur van de dierentuin als herinnering aan deze dag.
Gewapend met plu, regenjas en poncho vertrokken Wendie en Marian opgetogen richting Rhenen. Onderweg veel plezier en we hadden volop gelegenheid om elkaar bij te praten.
Aangekomen op het parkeerterrein van de dierentuin was er al flink veel Rood en Paars te zien en dat vond Wendie direct leuk. Logisch, haar eerste uitje en ik herinnerde mij goed dat ik diezelfde euforie voelde bij mijn eerste uitje.
We werden opgewacht door vrolijke Redhatters gewapend met grote rode stokken waaraan crepepapieren rozetten waren bevestigd en zelfs onderaan een rode fietsbel (??? ook leuk maar het werkelijke nut is ons ontgaan). Omdat deze ladies onze bewegwijzering bleken te zijn was de fietsbel waarschijnlijk bedoeld om dames te waarschuwen bij het foutief afslaan van de aangegeven beginroute. Maar zeg eens eerlijk, zouden RedHatters luisteren naar een bel?
Afijn, na het inchecken waar we een uitrijkaart en een giftcard kregen, dus op naar de koffie want daar was Wendie ontzettend aan toe. Ondertussen hadden Queen Tini en Vice Queen Daisy van de Secondhandredhatters ons ontdekt en waren we al snel gezellig aan het babbelen. We kwamen langs de Cubaanse flamingo's waar we het aantal moesten tellen/schatten en dit met onze naam en chapter schrijven op een kaartje en inleveren. Degene(n) die het juiste aantal hadden geraden en de jarigen werden na de zeehondenshow bekend gemaakt en mochten met de oppasser mee om het voederen van de gorilla's van heel dichtbij mee te maken.
Daarna eindelijk richting koffie. Wendie had reeds aangegeven op de parkeerplaats dat ze snakte naar koffie. Maar oh jee, toen we in de rij stonden voor dat lekkers vroeg Marian of ze ook het 'lapje van Dies' had meegenomen uit de auto. Antwoord: NEE, dus zat er niets anders op dan terug te lopen naar de auto en dat was heen en weer minstens 1 km en dat zonder een slok koffie. We vonden het dan ook een hele prestatie dat ze op tijd terug was voor de zeehondenshow in de Blue Lagoon, gewapend met het door haar zo verlangde bekertje koffie.
We dachten dat het niet zo handig zou zijn om vooraan te gaan zitten want er zou wellicht best flink gespetterd kunnen worden en dus gingen wij tactisch naar de bovenste rij waar we een rugleuning hadden wat ook meer zitcomfort gaf.
Na de show vertelde directeur Marcel Boekhoorn het een en ander over de dierentuin en natuurlijk over de reuzenpanda's.
Hierna maakte de bij de RedHatters bekende fotograaf Wim Bak de gewenste groepsfoto's en werden we verzocht rij voor rij naar buiten te gaan voor het overhandigen van de lapjes en voor het maken van de bijbehorende foto.
Daarna gezellig met elkaar als eerste op naar de reuzenpanda's. Maar ach wat een luie donders, het enige wat bewoog was 1 oor. Dus toen maar door om de andere dieren te bewonderen. Echter onderweg verwonderden we ons zoveel bekende gezichten te zien wat resulteerde in het om de 10 meter stilstaan om elkaar "even" te begroeten en naar elkaars welzijn te vragen.
Om half 2 moesten de winnaars en jarigen zich melden om met de oppasser mee te gaan naar het dak van het verblijf van de gorilla's en zochten de overig geïnteresseerden een plekje beneden voor de glazen wanden van het gorillaverblijf. De oppasser gooide bleekselderij en andere groenten op het dak (bestaande uit gevlochten stalen kabels) van het verblijf. De al wachtende kanjers peuterden dit lekker ertussen uit en stelden zich al etende duidelijk op voor ons die beneden stonden, zodat we allemaal een goed zicht hadden en er naar hartenlust gefotografeerd werd.
Bij nader inzien hadden de uitverkorenen minder goed zicht dan de overige hoedjes.
Ondertussen hadden we wel trek gekregen. Tini had ergens gezien dat je ook poffertjes kon eten, maar waar was dat ook alweer? Plattegrond erbij genomen, maar ja kaartlezen is ook een vak.
Natuurlijk hebben we het gevonden met dank aan Wendie, die we op een gegeven moment maar als makke schapen volgden. We lieten het ons smaken en bedachten ondertussen dat we toch nog wel de olifanten en ijsberen wilden zien. Ook de weg hier naar toe vergde weer de nodige inzichten om de plattegrond te lezen. Wat er met de beesten aan de hand was, weten we niet maar ook de olifanten stonden pas op de plaats met af en toe een heen en weer zwaaiende slurf. De ijsberen zaten te zitten tot er eentje dacht dat zo weinig actie toch wel sneu voor ons was en sloofde zich uit door diverse keren zich in het water te laten plonsen. We waren helemaal verrukt met zoveel actie. Geheel tevreden stelde Wendie voor richting huis te gaan om zo mogelijk voor de spits thuis te zijn.
Tini en Desiree bleven nog even om het optreden van Queen Gertje in het Jungle-restaurant mee te maken.
Kortom een gezellige dag waar 225 RedHatters aanwezig waren en waarbij de plu, regenjas en poncho gelukkig niet nodig waren.
WORKSHOP NATUURLIJKE PRODUCTEN/KRUIDENTUIN GELDERMALSEN
17 Juni 2022
Om half 12 vertrokken Dies, Marian en onze nieuwe freule Neeli van de Utrechtsestraatweg naar Geldermalsen met Ellie aan het roer. Wendie en Edith hadden afgesproken op de carpoolplaats in de Meern, echter dat bleek toch niet zo eenvoudig als het in eerste instantie was, maar gelukkig hebben ze elkaar op tijd gevonden en konden ook zij vertrekken naar Geldermalsen.
De reis verliep vlotjes en we arriveerden zo'n 20 minuutjes te vroeg. Gelukkig vond Yolanda, die de workshop verzorgde, het geen probleem en konden we plaats nemen aan een tafel in de schaduw en wachtten we op de komst van Wendie en Edith. Zij arriveerden keurig op tijd en hadden zelfs gelegenheid gehad om tevoren nog even in de supermarkt een lunchsalade te kopen en voor ons als extra twee flessen gevuld met heerlijke smoothies. Dank hiervoor, erg lief!
Yolanda had voor ons een koek gebakken in de vorm van een Zeeuws kno(o)pje, verwijzend naar haar roots (maar wat ook een bloemetje is) en versierd met framboosjes en bloemetjes daarmee een link leggend naar onze rode hoedjes. Het begon dus al goed.
Yolanda vertelde enthousiast over haar kruidentuin, diverse soorten maceraat/kruidenolie en wat we in deze workshop zouden gaan doen. Door haar enthousiasme aangestoken gingen we onder haar leiding de tuin in en konden we diverse bloemetjes proeven, plukken en in ons potje verzamelen. Hierop konden we naar keuze olijfolie, walnotenolie of een mix gieten en was het geheel klaar om mee naar huis te nemen, het daar zo'n 3 weken te laten 'trekken' alvorens de olie gezeefd kan worden en klaar is voor verder gebruik.
We gingen verder met het maken van de kruidenzalf en konden gebruik maken van etherische oliën die door Yolanda werden aangeboden. Gretig gingen we aan de slag en wogen bijenwas af op een piepklein weegschaaltje, mengden dit met olijf- of walnotenolie en verplaatsten ons met het bekertje naar binnen om de bijenwas hierin te laten smelten. Daar werd fanatiek geroerd in de bekertjes totdat de was gesmolten was en we het al roerend iets moesten laten afkoelen om dan de 8 druppeltjes etherische olie naar keuze toe te voegen en zie daar het wonder: er ontstond een zalfje dat we voorzichtig, gelijk een apothekersassistente, in een heel klein potje konden doen.
Yolanda had ook nog iets leuks om te bekijken: met een kabouterloepje konden we de kern bekijken van de goudsbloem. En, oh wat verrassend, zagen we gedetailleerd de structuur van het hart van de bloem en leerden dat er meer te zien is dan het blote oog in eerste instantie kan waarnemen.
Als laatste 'opdracht' vervolgden we de workshop met het maken van een kruidige-olie roller en hadden we de keuze iets te fabriceren om muggen op afstand te houden of iets te maken wanneer je toch door die prikdingen overvallen was. Wederom werd fanatiek de olie precies afgemeten in het maatbekertje, de druppeltjes etherische olie geteld en vervolgens in een flesje gegoten afgedicht met een rollertje en dop en werd er beheerst geschud.
Enigszins vermoeid door alle informatie en acties zaten we tevreden relaxed achterover in onze stoelen en trakteerde Yolanda ons op een verfrissend glas water gevuld met framboosjes en een stukje citroen.
Neeli gaf aan dat zij erg van haar eerste uitje had genoten en hoopte dat er nog vele zouden volgen, wat wij allemaal van harte beaamden.
Bepakt met ons potje maceraat, potje zalf en flesje anti mug namen we afscheid van Yolanda en dankten haar voor deze leuke middag. Ellie bracht ons weer veilig in Woerden en konden we allemaal thuis deze gezellige dag overdenken
MUSICAL ONE IN AALSMEER
18 JUNI 2022
Precies om half 2 vertrokken Tineke, Neeli en Marian uit Woerden met als coureur Dies aan het stuur. De reis verliep vlotjes, dat kwam mede omdat we gebruik maakten van de busbaan in Aalsmeer, dat scheelt natuurlijk aanzienlijk in tijd! Op de parkeerplaats zagen we al veel rode hoedjes en liepen we in opperbeste stemming naar binnen. Nadat we een foto van ons hadden laten maken, kon Neeli de door haar gebakken cake afgeven. Ieder aanwezig chapter was tevoren gevraagd een eigen gebakken cake/taart mee te nemen voor de crew als dank voor de uitnodiging aanwezig te zijn bij de honderdste voorstelling van de musical. De aangeboden koffie opgevrolijkt met 2 macarons in de RedHat kleuren, smaakten ons uitstekend.
Toen een ieder zijn plaats had gevonden was er een publieksentertainer en moesten wij op verzoek lachen, applaudisseren en uitbundig juichen. Dit alles in het kader van de 100ste voorstelling waarvan opnames zouden worden gemaakt en dit alles gemixt zou worden bij de montage.
De musical ONE vertelt het verhaal van een verboden liefde tussen de stoere arbeider Amon en de rebelse prinses Mira in het oude Egypte. Bij deze show is het publiek niet alleen toeschouwer maar bevindt het zich midden in het centrum van de actie! Het is een bijzondere musical vol acrobatiek en de muziek vertelt het verhaal van volmaakte liefde en eenheid tussen twee mensen. (ONE). Grote schermen bevinden zich aan de zijkanten van de zaal maar ook aan het plafond. Door de LED panelen wordt het een echt visueel spektakel. Het decor bestaat volledig uit bewegende delen en wordt voortdurend aangepast tijdens de voorstelling. De acrobaten en free runners vertonen naast, boven en voor het publiek de meest verbazingwekkende acrobatische hoogstandjes/stunts.
In de pauze werden we getrakteerd op een glaasje, nootjes en borrelhapjes. De hapjes stonden op een grote schaal maar het bleek dat deze hapjes niet op iedere tafel waren geserveerd. Iemand kwam vriendelijk vragen of zij met de schaal 'even' langs haar tafel kon gaan. Er was enige twijfel maar uiteindelijk vonden we het geen probleem. Hoewel.......de hapjes hebben we niet meer terug gezien en dus met enigszins knorrige maagjes gingen we weer naar onze plaatsen voor het tweede gedeelte.
Na de voorstelling werd er een groepsfoto gemaakt en werd al het eigen baksel gretig door de crew geconsumeerd.
We besloten richting huis te gaan. Dies had voor aanvang van de voorstelling met het parkeerkaartje een uitrijkaart uit de automaat getrokken.
Toen we eenmaal bij de slagboom stonden, dachten wij dat we deze hindernis soepel zouden nemen. Neeli, Tineke en Marian wezen Dies erop het juiste kaartje (maar welke van de twee was dat??) in het gleufje te doen. Maar Dies zei dat ze geen gleufje zag en de andere freules riepen opgewonden dat er natuurlijk ergens een gleufje moest zitten. Nee dus. Uiteindelijk is Tineke dapper uitgestapt en heeft op de hulpknop gedrukt. De slagboom opende zich toen spontaan en in haar haast om in te stappen (Dies was al voorbij de slagboom gereden) stootte Tineke haar mooie hoofdje tot 3x toe. De file achter ons was ongetwijfeld opgelucht dat we deze hindernis eindelijk hadden genomen. Chapeau dat men niet ongeduldig heeft getoeterd.
Vertrouwend op de navi reed Dies richting huis, maar oh help daar dook een volgend probleem op: wegomleiding en ja hoe nu verder...... rechts af riep Neeli wat Dies onmiddellijk deed. Marian vond het vreemd dat we opeens door een brommer werden ingehaald en aan het eind van de weg zagen we hoe dat kon: we reden op het fietspad. Maar.... oh wat fijn de navi had ons inmiddels weer in het vizier en snel zagen we borden met richting 'Woerden'. Vlotjes maar wel wat laat (het was inmiddels 18.30 uur) arriveerden we in onze vertrouwde omgeving.
Het was een heerlijke dag vol gezelligheid, spektakel en formule 1-achtige acties.
VAARUITJE DE RIJP
17 juli 2022
De weergoden waren ons gunstig gezind, met 26 graden en een zonnetje wisselend met wat lichte bewolking beloofde het een prima dagje te worden.
Edith reed ons (Dies en Marian) vlotjes naar de plaats van bestemming maar op de bewuste parkeerplaats was het even zoeken naar de dames van de secondhandredhatters maar gelukkig zagen we al snel Desiree uitbundig zwaaien.
Gewapend met o.a. een quiche, die Ellie zo lief voor ons had gemaakt, en diverse salades gingen we heel soepel aan boord. Onze stuurvrouw was Dorethy en voordat we de haven uit gingen, toonde zij haar vaarkunsten door eerst met de boot rond te draaien. Altijd handig om te weten hoe groot de draaicirkel van zo'n gevaarte is.
De Eilandspolder is een laagveen-achtig prachtig natuurgebied met mooie doorvaarten. Omdat het hier over het algemeen nogal ondiep is, kregen we de wijze raad om de schroef van de boot af en toe kort in de achteruit te zetten zodat de eventuele smurrie weer los van de schroef zou komen en zodoende zou worden voorkomen dat de boot stil kwam te liggen. Ook hadden we voor de zekerheid en lange stok meegekregen om ons in noodgevallen uit het riet te duwen en/of los te krijgen.
De andere ladies vertelden ons dat zij dit vaaruitje al jaren deden en het nog steeds iedere keer toch spannend was om het bewuste eiland te vinden waar we zouden aanmeren. Dit bleek ook nu weer het geval, maar op het water zijn de mensen elkaar uiterst behulpzaam en waren er twee boten met jongelui die ons voor de laatste meters de weg wezen.
De eigenaren Co en Lies stonden al naar ons uit te kijken en heetten ons hartelijk welkom.
Wat een leuke plek om aan te meren en te picknicken. Snel werd de tafel gedekt met allerlei meegenomen lekkers en konden we het ons allemaal laten smaken.
Voordat we weer vertrokken, konden we zelfs onze blaas legen op een heus toilet. Echter.....
voor het doorspoelen moest een gieter gebruikt worden die met water uit de sloot moest worden gevuld. Desiree vulde uiterst lenig de gieter en samen met Marian constateerde zij dat onze blaasinhoud in dezelfde sloot uitkwam. Maar goed, dat hoort er allemaal bij en we zijn niet voor een kleintje vervaard.
Nadat alles weer was ingepakt, vertrokken we opgewekt om van alle leuke doorvaarten verder te genieten en de huizen waar we langs kwamen te bewonderen om de leuke ligging, zo aan het water.
Bij de beeldentuin van Nic Jonk in Grootschermer hielden we even stil. Het was te warm om uit te stappen en het museum binnen te gaan maar vanaf de boot konden we de beelden zeker ook goed zien.
Waarvoor gevreesd werd gebeurde, de boot ging steeds langzamer en Dorethy realiseerde zich dat de schroef nu wat langer in de achteruitstand moest draaien en zie hier, er kwam weer vaart in. Kort daarop was de stok nodig en duwde Edith de boot weer soepel los.
Na nog een klein aanvarinkje met een andere boot (gelukkig geen schade of erger) kwamen we weer in de haven en parkeerde Dorethy gedreven de boot.
Tot slot een geslaagd dagje op het water, Edith reed ons weer veilig naar de Carpool in de Meern en bracht Marian Dies naar het station Woerden zodat Dies verder kon reizen richting Markelo.
ROYAL HIGH TEA KASTEEL MAURICK IN VUGHT
29 september 2022
De mist en files waren opgelost en Dies, Neeli en Marian gingen opgetogen op weg naar Vught.
Zonder oponthoud arriveerden we keurig op tijd en werden we hartelijk ontvangen. Een van de gastvrouwen begeleidde ons naar de betreffende tafel want men had voor ieder chapter een vaste plaats bedacht. Er waren 5 lange tafels waar plaats was voor 200 Rode Hoedjes. Op de envelop die Dies bij binnenkomst had gekregen stond ons tafelnummer: 1. Maar we hadden buiten de gastvrouw gerekend want dat bleek niet juist, dus op naar het tafelnummer dat zij op haar papier had staan: 3. Volgens een andere gastvrouw was dat niet goed, terug naar tafel 1. Nog steeds niet goed, afijn tenslotte bleek het toch tafelnummer 3 te zijn en konden we eindelijk gaan zitten.
We waren inmiddels heel erg toe aan koffie en keken dan ook verlangend uit naar het bedienend personeel. Men kwam na een tijdje langs met het dienblad met het zwarte goud. Wel weer een beetje jammer voor Neeli want Marian kreeg het laatste kopje van het dienblad en de jongeman verdween om nieuwe aanvoer te halen. Dat duurde wel erg lang maar gelukkig voor Neeli is het toch nog goed gekomen.
In de wandelgangen werd ons duidelijk gemaakt dat we best van onze plaatsen mochten maar dat het de bedoeling was weer op onze vaste stek te gaan zitten op het moment dat er werd aangevangen met de High Tea.
Na het welkomstwoord van queen Angelique van de Purple Roses Boxtel, werd het geheel opgeluisterd met muziek van Dave Hanhart samen met de Melodiva's. Zij brachten muziek van klassiek tot moderne liedjes en van operette tot pop ten gehore. Gelukkig werden aan het eind wat meer melodietjes gespeeld waarop eventjes gedanst kon worden. Neeli was inmiddels door het dolle heen; ze pakte spontaan een stoel om de polonaise te dansen. Gelukkig vond ze het bij nader inzien toch leuker om heel voorzichtig wat pasjes samen met Dies te doen.
Bij binnenkomst hadden we een spandoek gezien met een leuke RedHat-afbeelding en ook 2 geschilderde afbeeldingen van een Rode Hoed. Dies zou Dies niet zijn als zij niet onmiddellijk inzag dat dit ook leuk zou zijn voor bij de Queens Lunch. Dus benaderde zij queen Angelique met de vraag of wij dat allemaal konden/mochten lenen.
Heel erg leuk dat Angelique spontaan akkoord ging en dus reden we na afloop blij met de auto vol geladen weer richting Woerden.
Na wat fileleed arriveerden we wat laat maar veilig in Woerden. We kijken terug op een gezellig dagje waarop we weer met andere bekende hoedjes konden bijpraten.
BEZOEK ORANJE HOTEL SCHEVENINGEN
7 Oktober 2022
Helaas konden Edith en Neeli door lichamelijke ongemakken niet mee. Voor Neeli extra zuur omdat zij dit bezoek had geregeld. Ook Wendie was er niet bij en zo bleven er nog 4 freules over die met Ellie als chauffeuse opgewekt richting Scheveningen reden. Onderweg was het weer een gezellig gebabbel en voor we het in de gaten hadden, reed Ellie ons het parkeerterreintje op. Voor de bezoekers waren er slechts 5 parkeerplaatsen. Daarom stapten Dies en Tineke vast uit en reed Ellie samen met Marian naar de straat om een plekje te zoeken. Dat viel gelukkig mee en net toen Ellie ons wilde aanmelden voor het parkeertarief, riep Tineke dat er een plekje vrij was gekomen. Snel sprongen Ellie en Marian weer in de auto en draaide Ellie soepel de auto richting parkeerplaatsje. Maar oeps, de draai op straat was nog niet helemaal gemaakt of we keken tegen een enorme stadsbus aan die wij de weg versperden. Hilariteit alom natuurlijk, maar met de charmes de freules eigen stopte de bus gelukkig om ons de gelegenheid te geven uit de weg te gaan.
Het parkeerplekje was wel erg smal, maar daar had Ellie geen moeite mee (heel knap). Ellie stapte triomfantelijk uit maar wat bleek..... de motor bleef lopen en dat was toch wel vreemd. We wisten zeker dat we niet met de auto van de 'knight rider' waren en begrepen in eerste instantie niet wat er aan de hand was. Maar Ellie wist dit euvel te duiden en we konden op naar het museum.
Door al die capriolen waren we ontzettend toe aan koffie en snel namen we dan ook plaats om ons dat te laten smaken.
Een vriendelijke vrijwilligster legde ons vervolgens uit hoe het audiosysteem werkte.
Het Oranjehotel was de bijnaam voor de Scheveningse gevangenis tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ruim 25.000 mensen zaten hier tussen 1940-1945 opgesloten voor verhoor en berechting. Opgepakt voor handelingen die de Duitse bezetter als overtreding zag. Verzetsmensen, maar ook Joden, Jehova's, communisten en zwarthandelaren. Al in de oorlog werd de gevangenis het 'Oranjehotel' genoemd.
Een ode aan de verzetsstrijders die hier vastzaten. Ook het verhaal van Adriaan van Dis over de 2e generatie was zeer indrukwekkend.
Via het audiosysteem was alles prima te volgen en van het geheel waren wij diep onder de indruk. Alles was goed gedocumenteerd en zeker ook voor de generatie(s) na ons de moeite waard om te bezoeken.
Om e.e.a. te laten bezinken en ook om op andere gedachten te komen, dronken en aten we nog iets en ook nu hadden we geen tekort aan gespreksstof.
Bij het parkeerplaatsje zagen we dat alle andere auto's weg waren en dat was toch wel prettig met het achteruit rijden omdat er dus niet zo heel veel ruimte was. Ellie verzekerde ons dat het voor haar niet uitmaakte de auto weer in de goede richting te krijgen, hoe smal het ook allemaal was.
Max Verstappen zou verbleken bij zoveel behendigheid.
Tot onze verbazing kregen we niet te maken met files en dus waren we snel weer in Woerden. Neeli nogmaals dank voor het regelen van dit bezoek en we hopen dat jij en ook de anderen er bij ons volgende uitje weer bij kan/kunnen zijn.
QUEENSLUNCH WOERDEN
20 Oktober 2022
Eindelijk was dan de grote dag aangebroken. Al vroeg (9.15) verzamelden we ons en werden door de lieve echtgenoten (Ger en Sal) van Neeli en Ellie naar Plein7 gebracht. Daar zorgde een ieder dat de diverse spullen naar binnen werden gebracht voor zover deze niet de avond ervoor met behulp van echtgenoot Ed van Dies waren afgeleverd. Vol enthousiasme en ijver gingen we aan de slag. De tafelversiering die door ons in elkaar was geknutseld werd op de tafels gezet en een ander ontfermde zich weer over de versiering die buiten aangebracht moest worden. We hadden een enorme grote rode hoed die buiten aan het hek moest worden bevestigd. Dit leek Ellie en Marian een prima plan om samen te doen. Nu behoren deze freules niet echt tot de stam der reuzen, dus moest er een krukje aan te pas komen. En voor Marian het zich realiseerde probeerde Ellie op de kruk te klimmen. Nou...... leuk geprobeerd, maar verder dan 1 been kwam het niet en heel verstandig werd deze actie afgeblazen. Het is uiteindelijk gelukt om de hoed met veeeel plakband te bevestigen, niet zo mooi maar wel effectief. Voor de ontvangsttafel had Ellie een mooi organza-kleed wat heel goed paste bij de organza-zakjes die na afloop zouden worden uitgedeeld aan de Queens en Vice Queens. Deze zakjes waren door Ellie creatief bevestigd aan paraplu's wat er ontzettend leuk uitzag. Toen was het tijd om de ballonnen op te blazen dan wel te pompen. Er was door de dochter van Marian, Tirza, en heliumpompje ter beschikking gesteld. Dat zou dus een makkie worden en Marian ging voortvarend te werk, maar oh jee, een knoopje maken in de ballon lukte niet, dus werd Edith ingeschakeld die zich vlot van deze taak kweet. Mooi lintje eraan en vastzetten aan een gewichtje (zodat de ballon niet in de lucht vloog) op de tafels plaatsen en klaar. Maar... Edith's hulp was nodig bij de andere freules daarom kwam Ellie Marian helpen met knoopjes en lintjes. Het knoopje lukte ook Ellie vlot maar toen??? Opeens zag Marian de bewuste ballon aan het plafond hangen. Nadat de freules waren bijgekomen van het lachen werd toch serieus verder gewerkt. We waren bijna klaar of er kwamen al gasten binnen, Ellie snel naar de ontvangsttafel om iedereen te controleren of men zich ook daadwerkelijk had aangemeld. Intussen was Tineke, die zich in het Station had opgesteld om daar hoedjes te verwelkomen, door Sal ook naar Plein7 gebracht. Tineke was echt verkleumd en er werd dan ook snel koffie voor haar geregeld. Neeli presenteerde zich prima als gastvrouw door een ieder welkom te heten en door te verwijzen naar onze Queen Dies en Vice Queen Edith. Ons team liep als een geoliede machine, we vulden elkaar uitstekend aan en dat gaf een prima gevoel.
Even na 11 uur heette Dies iedereen welkom (super gedaan) en vertelde nog even hoe het dagprogramma eruit zou zien. Na deze hartelijke welkomstwoorden werd het RedHat-lied gezongen. De uitgeprinte tekst lag op de tafels en een ieder zong dan ook luidkeels mee, onder begeleiding van Lucy, de accordeoniste. Daarna was het tijd om buiten de 'statie-foto' te maken.
Fotograaf Frits was inmiddels al ijverig bezig om ook binnen opnames te maken. Na het maken van de foto's ging men in groepjes een historische wandeling doen onder begeleiding van diverse VVV-gidsen en een groep ging op weg naar het kaaspakhuis voor de cheese experience. Dit was een uitgelezen moment om foto's te maken van ons eigen chapter en ook hier hadden we weer dikke pret. Enige minpunt was het gemis van Wendie, die er door corona helaas niet bij kon zijn. De inspanningen en het geduld van fotograaf Frits werd door ons hogelijk gewaardeerd.
Zowel Lucy als Frits en Tirza werden bedankt voor hun vrijwillige inzet en kregen een grote doos 'Merci' overhandigd.
Het was jammer dat het inmiddels regende, maar de wandelgroepen hadden zich goed voorbereid door plu's mee te nemen. Omstreeks half 2 was men weer terug bij Plein7 en iedereen was blij de buffet-lunch te zien.
De inwendige mens van de freules Ellie, Tineke, Neeli en Marian schreeuwde inmiddels ook om wat energie en dus lieten zij zich een hapje en drankje lekker smaken in het restaurant van Plein7.
Na de lunch was het tijd voor het Queens-overleg. Dit was toch wel een spannend moment want een bijeenkomst leiden met zoveel vrouwen is toch een vak apart. Maar voor onze Queen Dies geen probleem want ook hier toonde zij zich een waardige Queen! Neeli zwierde met de microfoon naar een ieder die wilde spreken alsof zij nooit anders had gedaan. En onze Vice Edith toonde zich van haar kwaliteiten als notulist bekwaam.
Omstreeks half 4 waren er diverse hoedjes al vertrokken omdat zij hun geplande trein wilden halen en enkele minuten later was de bijeenkomst ook ten einde, met dank aan de strakke leiding. Men was zeer enthousiast over de gift die werd meegegeven en niet in de laatste plaats over de gehele organisatie.
Het opruimen van alle spullen verliep ook weer heel soepeltjes en ook nu waren we weer blij met de vrijwillige(?) hulp van Sal, waarvoor dank.
We kunnen terugblikken op een zeer geslaagde dag. We hebben van iedere minuut genoten en zeker ook met alle voorbereidingen een band met elkaar gevoeld.
Kortom het was een super leuke tijd en een TOPDAG!
BEZOEK ZILVERMUSEUM SCHOONHOVEN
25 November 2022
Op deze zonnige vrijdagmiddag troffen we elkaar op de parkeerplaats van het Tuincentrum Montfoort en ook onze gezichten stonden op zonnig, we hadden er duidelijk zin in.
Vlotjes reed Ellie ons naar Schoonhoven, maar het duurde wel even voordat we een parkeerplekje hadden gevonden. Ellie had nog eerst de auto geparkeerd bij een in/uitrit (we hadden allemaal de tegel 'NP' gemist), maar een vriendelijke meneer attendeerde Tineke, die inmiddels was uitgestapt, er vriendelijk op dat dit niet zo'n handige plek was. Er restte ons dus niets anders dan net zo lang een rondje te rijden op de parkeerplaats totdat er een plekje vrij kwam. We hadden echter niet op onze Tineke gerekend, zij stapte kordaat af op een geparkeerd busje waarin de chauffeur gezellig zat te bellen, met de vraag of hij van plan was nog vanochtend weg te rijden. Zie daar wat een charmeoffensief zo al teweeg kan brengen. De chauffeur wachtte keurig totdat wij in beeld kwamen en hij op commando van Tineke kon wegrijden en oh wonder ook de auto daarnaast reed weg. Ellie had dus alle ruimte om de auto keurig te parkeren.
Inmiddels was het 11 uur geweest en het museum geopend. Binnen eerst maar even koffie drinken en op Edith wachten.
Tineke had nog steeds haar feestneus op en dat zorgde ervoor dat er weer flink gelachen werd en als de andere bezoekers ons nog niet hadden opgemerkt, was dat inmiddels wel het geval.
Nadat ook Edith haar koffie op had, gingen we met de lift naar boven om al dat mooie zilverwerk te bewonderen.
Als laatste bezochten we nog even de werkplaats waar de zilversmeden aan het werk waren. Dies had nog gehoopt dat ze haar meegebrachte voorwerpen ter reparatie kon aanbieden maar dat was helaas niet mogelijk. Voor haar kleindochters heeft ze gelukkig wel hele schattige oorknopjes gescoord.
Onze maagjes begonnen zich inmiddels te roeren en dus gingen we richting 'De Waag' waar Tineke een tafeltje had gereserveerd. Marian had eerder tafelversiering (van de Queens lunch) langs gebracht waardoor de freules direct zagen waar ze konden plaats nemen. En.....we werden gelijk getrakteerd door Marian op een heerlijk drankje i.v.m. haar verjaardag.
Wachtend op onze bestelling stelde Dies dat ze niet zonder Vice kon, nadat Edith eerder had aangegeven het niet meer zo'n leuke functie te vinden. Met algemene instemming neemt Marian de taken van Edith over en dankte ze de freules voor het in haar gestelde vertrouwen. Na nog wat puntjes besproken te hebben konden we gaan genieten van de heerlijke lunch.
Om ongeveer 2 uur waren Tineke en Marian weer terug bij hun eigen vervoermiddel om hun reis naar huis te vervolgen en reden Ellie en Dies richting Woerden.
We kijken terug op een heel gezellige dag en vooruit naar het uitje in December.
VERHALEN-AVOND
19 december 2022
Maandag tussen 16.30-17.00 uur werden we hartelijk ontvangen door chef-deur Sal en welkom geheten door Ellie.
We hadden allemaal een 'taak' gekregen om iets mee te nemen dan wel klaar te maken. Zo werd er zuurkool, boerenkool, wijn en worst meegenomen en had Ellie voor de ijstaart gezorgd.
De tafel was feestelijk in kerstsfeer gedekt, verlicht met kaarslicht.
Na even bijgepraat te hebben was het moment daar om lekker te genieten van de meegebrachte waar en om elkaar te laten horen wat we zoal in gedachten hadden. Maar eerst werden we verrast door een video call van Neeli uit Calpe. Nadat ze ons haar hele appartement had laten zien, vertelde ze een verhaal over een rotsblok in de zee recht tegenover haar. Mocht je het idee hebben deze ooit te beklimmen, dan denk je, na haar verhaal, daar zeker anders over.
Er werd een kort verhaal voorgelezen, gememoreerd aan de etiquette die vroeger golden, een stukje voorgelezen hoe er naar de 'witte' mens gekeken werd door de oorspronkelijke bewoners, moesten er spreekwoorden geraden worden aan de hand van een plaatje en werd er een brief voorgelezen uit 1944 geschreven door een ouder die zijn kinderen naar het noorden van Nederland stuurde omdat er in het westen niet voldoende eten was.
Dit alles zorgde ervoor dat er mooie gesprekken ontstonden en voor we het ons realiseerden was het tijd om weer naar huis te gaan.
Dank voor de speciale avond Ellie, we hadden er allemaal een mooi gevoel bij.
